در مورد ازخودگذشتگی صحبت زیاد شده است؛ همین موضوع ممکن است باعث لوث شدن آن در ذهن عموم هم شده باشد. برخلاف جذابیتی که این مفهوم دارد، توجه شایسته ای به آن نشده است.

اگر به ذهن مان هم رجوع کنیم، بعید نیست که تصاویری از گذشته های دور را به خاطر بیاوریم! آیا این لغت و مفهوم تنها به گذشته تعلق دارد یا امروز هم به آن توجه می شود؟

از خودگذشتگی (Self­less­ness) که به معنی درنظر گرفتن منافع جمعی و اولویت دادن به این منافع برای موفقیت یک فعالیت جمعی است، در ادبیات مدیریت منابع انسانی امروزی هم به عنوان یک شایستگی به ویژه برای مدیران تعریف شده است.

تمایل به خیر جمعی و ترجیح موفقیت فعالیت های گروهی نظیر کارهایی که در سازمان انجام می شود به تمایلات فردی، یک تضمین برای به نتیجه رسیدن برنامه هاست.

این شایستگی موقعی که سازمان از نوع خدمات رسان و عمومی باشد، بسیار برجسته تر و حیاتی می شود. این ایده در مقابل ویژگی پی گیری مطلوبیت نهایی است که بر اساس آن فرد گزینه هایی را انتخاب می کند تا منفعت فردی خودش را بهینه کند.

به عنوان مدیر و کارشناس منابع انسانی، چقدر به این شایستگی توجه می کنیم و در استخدام مدیران و رهبران تیم ها این شایستگی را درنظر می گیریم و در سوابق فرد اثری از این ویژگی جستجو می کنیم؟

نظر شما چیست؟ در قسمت دیدگاه ها برای ما بنویسید.

 

مطالب و یادداشت های مرتبط:

آنچه که یک کارشناس منابع انسانی باید بداند ( شایستگی ها; آموزش منابع انسانی )

کانون ارزیابی در مدیریت منابع انسانی استخدام

سیگنال ها و نویزها؛ شایستگی مهم مدیران

مدیران غیر منابع انسانی : آشنایی با مدل یکپارچه مدیریت منابع انسانی

انتظارات و ساز و کار مدیریت عملکرد کارکنان

ویژگی های رهبران بالقوه

نفوذ مثبت؛ مرز باریک بین سلطه و تأثیرگذاری رهبران

روندهای کسب و کار تا سال ۲۰۳۰ به گزارش هی گروپ

…