اخیراً با مدیری هم صحبت شدم که با تأکید می گفت، سرمایه انسانی، مهم ترین سرمایه ی سازمانش است. اما آنچه که از سازمان تحت مدیریت او به چشم می آمد فرسنگ ها با این ادعا فاصله داشت.

روشن بود و پذیرفتنی که کارخانه و ماشین آلات برای او بسیار با اهمیت باشد. دقت و توجه در وضعیت آنها و تدابیر به کاربسته در محافظت و نگهداری از آنها، گواه این اهمیت بود. از تعریف دقیق شرایط راه اندازی دستگاه ها گرفته تا آموزش و پایش استفاده از دستورالعمل های کاربری و تأمین قطعات یدکی اصلی با قیمتی بالا برای تعمیرات پیش گیرانه حتا!

اما در سوی دیگر، مدیران و سرپرستانی بودند که نه هدف گذاری و مدیریت عملکرد کارکنان را بلد بودند و نه بازخورد و توسعه و تقدیر و احترام گذاشتن به کارکنان را. به صرف داشتن مهارت و توانایی تخصصی، از نردبان سازمان بالا رفته بودند و مهارت های فنی تنها اهرم قابل اتکایشان بود.

ادعای اهمیت سرمایه انسانی کافی نیست

به این ترتیب جای تعجب نبود اگر بی تدبیری و ندانم کاری هایشان، به مهم ترین سرمایه آسیب می زد. بدتر اینکه همه ی این خرابکاری ها بدون اینکه پاسخگو باشند و بازخواست شوند یا حتا آگاه به پیامدهای کارشان شوند، رخ می داد. با این وصف آقای مدیر هم حمایت قابل اعتنایی از این سرمایه با اهمیت نمی کرد.

خلاصه اینکه اگر سازمانی دیدید که مهم ترین سرمایه اش – سرمایه انسانی – را به مدیرانی سپرده که برای این کار آموزش ندیده و پرورش نیافته اند و برای تعامل مدیران و کارکنان روش کارآمدی در آن تعریف نشده، بدانید که ادعاهایی از این قبیل در مورد مهم ترین سرمایه، در حالت خوش بینانه، چیزی فراتر از یک گزافه گویی صرف و گول زننده در مورد منابع انسانی نیست.

 

مطالب و یادداشت های مرتبط:

مدیریت کارخانه ی فولکس آلمان

دشواری‌های جذب و نگهداشت استعدادها در بازار کار امروز

برچسبهای منقضی شده برخی از مدیران

شکست مدیران تازه کار

شاخصهای سنجش مدیران؛ هی گروپ

…